Denk aan kameraadschap. Aan gemeenschap. Aan de verkwikkende vreugde die voortkomt uit het samenkomen met je buren, familie en vrienden, en met hen te delen in zang, losbandigheid, pijn en lachen – plus wat er nog meer komt. Dit zijn de essentiële verbindingen die ons menselijk maken. En er zijn geen twee concepten die die menselijkheid beter samenvatten dan St. Patrick’s Day en de metaverse.
Dus stel je de ongebreidelde vreugde van deze verslaggever voor toen hij een uitnodiging ontving voor de allereerste Ierse pub in de metaverse, geopend in The Sandbox op St. Patrick’s Day! Neem de altijd levendige Ierse feestdag met pubs, en smelt die samen met de technologie die, naar men zegt, de gemeenschap en de gedeelde online ervaring voor altijd zal herdefiniëren. Noem een betere manier om een middag door te brengen met waardering voor de menselijke cultuur, met een oog op traditie en een oog op de nieuwste ontwikkelingen.
Ik kwam aan in de Irish Shebeen, klaar om te dansen, te praten, te luisteren en mensen van over de hele wereld te ontmoeten (dat is het voordeel van een virtuele pub). Ik had zelfs een Guinness klaarstaan in mijn koelkast, voor het geval digitale pinten niet meer volstonden.
Klaar om The Irish Shebeen in The Sandbox te betreden.
Bij binnenkomst hoorde ik echter geen geschreeuw of dronken deuntje. Het was er doodstil op een griezelige, onophoudelijke lus van liftmuziek na. Een paar avatars zaten alleen aan verspreide tafels, zwijgend voor zich uit starend, met een stuk of zeven onaangeroerde pinten groen bier op de tafels voor hen. Hier en daar stonden kleine groepjes avatars in cirkels geanimeerd te praten. Ik naderde hen, zwaaide met mijn armen en danste wat, in een poging me voor te stellen. Ze reageerden niet.
Ik benaderde de barman, die ook niet met me wilde praten; in een vlaag van frustratie stompte ik hem in zijn maag, maar zelfs dat gebaar leverde geen reactie op. Toen ik een paar keer over de bar liep, werd het duidelijk dat geen van de andere gasten bewoog, behalve milde, repetitieve animatronische bewegingen. In paniek belde ik mijn vriend en vroeg hem me te ontmoeten in de Irish Shebeen in The Sandbox. Er was iets aan de hand.
Welkom op door @hermitcrabgame! De perfecte plek om de Ierse Cultuur te ontdekken, te dansen en te leren kennen deze StPatricksDay Pak een drankje en doe mee! Tot 29 maart
Sláinte https://t.co/pqcWVqZOdw pic.twitter.com/iC8lQgQJ2H
– The Sandbox (@TheSandboxGame) March 17, 2023
Hij kwam snel daarna aan, zei hij. Maar ik kon hem niet vinden. Hij keek recht in een halflege, stille, gepixelde pub overladen met klaverversieringen, en ik ook. Maar we konden elkaar niet zien.
Een vraag aan vertegenwoordigers van Sandbox bracht duidelijkheid: de pub, gemaakt door een paar Web3-journalisten en Hermit Crab Game Studio met steun van Kinahan’s Whiskey en 28 andere genoemde organisaties en entiteiten, is vooralsnog puur een ervaring voor één speler. De begunstigden zijn eenvoudige robotachtige omstanders. Multiplayer ondersteuning is gepland voor de toekomst, blijkbaar.
Ik draaide me in stille afschuw om – de paar doodogige patroons die verspreid over de Shebeen lagen waren echt dood. Ik was helemaal alleen in de kroeg. Via een chatbox kon ik communiceren met andere bezoekers die in hun eigen eenzame Ierse pubs hingen. Ik vertelde iedereen die daar zou kunnen zijn dat ik een verslaggever was, en dat ik benieuwd was wie er nog meer in de Shebeen waren, en waarom ze waren gekomen. Niemand reageerde. Na een minuut vroeg ik, meer retorisch dan wat dan ook, of dit beter was dan naar een echte kroeg gaan. Iemand genaamd Alkai antwoordde onmiddellijk: “Nee.”
Een virtuele kroeg zonder echte mensen achter de feestvierders.
Gesproken van enthousiasme, maar me nu tenminste bewust van de context van mijn virtuele bestaan, liep ik naar een muziekpodium, waar een Ierse band speelde. Ze tokkelden op harpen en bliezen op fluiten, maar produceerden, verontrustend genoeg, geen geluid. Het podium was even stil als ergens anders in de vier verdiepingen tellende pub – behalve, alweer, het onophoudelijke, onontkoombare gebrom van liftmuziek;
“Ik hou van deze muzieksessies, iedereen kan meedoen en spelen!” vertelde een valse man genaamd Shane me bij het podium, terwijl hij met zijn hoofd klapte op een ritme dat niet bestond. “Dat is een van de redenen waarom die pubs zo gezellig aanvoelen voor iedereen.”
Prachtig kunstwerk buiten The Irish Shebeen. Afbeelding: Hermit Crab Game Studio
Ik liep het podium op, maar mijn handen mochten de talloze rondslingerende instrumenten niet vastpakken. Ze zaten allemaal vastgeplakt aan stoelen.
Uiteindelijk, berustend in het uitzitten van mijn straf, nam ik plaats aan de bar naast een absoluut-niet-echte man genaamd Shay.
“The Lake Isle of Innisfree is geschreven door de beroemde W.B. Yeats!” vertelde Shay me.
Ik had nog nooit van het gedicht gehoord, dus zocht ik het op. Het gaat over een eiland in Ierland dat altijd pulseert op de zachte, constante beat van de aarde:
“Ik zal opstaan en gaan, want altijd dag en nacht…
Ik hoor het water van het meer kabbelen met lage geluiden bij de kust;
Terwijl ik sta op de weg, of op de trottoirs grijs,
Hoor ik het in de diepe kern van het hart.”
Ik vond het gedicht erg mooi, dus bedankte ik Shay voor zijn aanbeveling, op St Patrick’s Day nog wel.
“The Lake Isle of Innisfree is geschreven door de beroemde W.B. Yeats!” antwoordde hij glimlachend.
