Een team van onderzoekers van Standford heeft een project gepresenteerd om omkeerbare transacties op Ethereum (ETH) te creëren. Als dit concept ooit wordt gerealiseerd, ontstaat een nieuwe familie van tokens: de ERC-20R en ERC-721R.
Het concept van omkeerbare transacties op Ethereum (ETH).
Kaili Wang, een onderzoeker aan de Stanford Universiteit, heeft een witboek gepresenteerd waarin zij en een aantal van haar collega’s een concept van omkeerbare transacties beschrijven:
Miljarden in crypto gestolen. Als we diefstallen niet kunnen stoppen, kunnen we dan de schadelijke effecten verminderen?
De afgelopen maanden hebben een paar andere @Stanford onderzoekers en ik ERC-20R/721R uitgewerkt en geprototyped om omkeerbare transacties op Ethereum te ondersteunen.
See post :https://t.co/38Hs0F9goU
– kaili.eth (@kaili_jenner) September 24, 2022
De onderzoeker legt uit dat het idee voor het project voortkwam uit de reeks hacks waarmee het ecosysteem te maken heeft gehad. Zij noemt bijvoorbeeld aanvallen zoals de Wormhole-brug van 320 miljoen dollar, of de verschillende phishings waarvan sommige eigenaars van Bored Apes het slachtoffer waren.
Het is waar dat in deze gevallen een “terug”-knop nuttig zou zijn. Het idee lijkt echter contra-intuïtief, aangezien de essentie van een blockchain is dat hij onomkeerbaar is.
Natuurlijk is het niet de bedoeling om de hele Ethereum blockchain omkeerbaar te maken, want dat zou geen zin hebben. In plaats daarvan zou het gaan om een nieuwe standaard van tokens, die voor strategische zaken gebruikt zou kunnen worden: de ERC-20R en ERC-721R.
Het concept zou zijn dat we na een fout in een transactie, of een hack, een claim kunnen indienen bij een gedecentraliseerde rechtbank, om de teruggave van de activa te eisen.
De ERC-20R en ERC-721R zouden worden gebouwd door verschillende functies zodanig te implementeren dat uitdagingen mogelijk worden. Het onderstaande schema laat zien hoe deze functies tijdens het proces worden aangeroepen:
Hoe een omkeerbare transactie werkt
Het slachtoffer roept in feite een functie genaamd “requestfreeze(…)” aan die het “proces” start. Eerst stemmen de bestuursrechters van het project waartoe deze tokens behoren over het al dan niet bevriezen van de activa, waardoor de functie “bevriezen(…)” wordt aangeroepen. Dan, na nog een stemming, beslissen diezelfde juryleden of ze de functie “reverse(…)” of “rejectReverse(…)” gebruiken om de tokens terug te geven aan hun oorspronkelijke eigenaar.
In het witboek voor deze hypothetische categorie van tokens wordt in detail uitgelegd hoe dit algoritme werkt, maar er zijn verschillende beperkingen waar te nemen.
Voor een niet-fungibel token (NFT) is het heel gemakkelijk om precies te weten op welk adres het zich bevindt, maar hoe zit het met fungibele tokens? Laten we het voorbeeld nemen van 10 gestolen A-tokens, die naar een ander adres zouden worden gezonden dat al 10 andere “schone” A-tokens bevat. Vervolgens stuurt de eigenaar van dit adres ze in gelijke hoeveelheden naar twee afzonderlijke adressen.
In dit voorbeeld is het niet mogelijk precies te weten waar de gestolen tokens zich bevinden, en toch zou het algoritme zich slechts op één adres richten.
Hoewel de door Kaili Wang voorgestelde omkeerbare transacties interessant zijn, merken wij op dat men in het geval van een hack zeer snel zou moeten reageren, aangezien de “window of opportunity” zeer beperkt zou zijn.
Een dergelijke technologie zou niet op het hele ecosysteem kunnen worden toegepast, maar als ze zou ontstaan, zouden sommige gedecentraliseerde autonome organisaties (DAO’s) het bijvoorbeeld interessant kunnen vinden om ze te gebruiken voor hun governance tokens.
