De activiteit van cryptocurrency miners zou meer dan 2% van het Russische elektriciteitsverbruik vertegenwoordigen, volgens de Russische regering. Dit cijfer zet de ambtenaren van het land ertoe aan de regulering van de activiteit in vraag te stellen.
Rusland geconfronteerd met consumptie door cryptocurrency miners
In Rusland zou de activiteit van cryptocurrency miners meer dan 2% van de energiebehoefte van het land verbruiken. Dit is tenminste wat Vasily Shpak, de Russische onderminister van Industrie en Handel, zegt:
“Weet u hoeveel mijnbouw uitmaakt op de totale kaart van de elektriciteitsproductie in ons land? Ik zeg je: meer dan 2%. Dit is meer dan de kosten van elektriciteit voor de landbouw. Wij kunnen mijnbouw alleen maar erkennen […] als een […] industriële activiteit.”
Hij stelt ook dat de sector vanuit regelgevend oogpunt in een “grijs gebied” opereert. Hij wijst er dan ook op dat de mijnbouw niet wordt belast en dat de actoren ervan aan risico’s worden blootgesteld, zonder de aard van deze risico’s te specificeren.
Met mijnwerkers die goed zijn voor 4,7% van de hashrate in de wereld, is Rusland naar verluidt het 6ᵉ grootste land in het Bitcoin-netwerk (BTC):
Percentage van Bitcoin hashrate per land
De asterisken voor Duitsland en Ierland in bovenstaande grafiek betekenen dat deze waarden vertekend zijn door een verandering van IP-adres door mijnwerkers uit andere landen.
In januari riep de Russische centrale bank op tot een verbod op mijnbouw, maar Vladimir Poetin verzette zich op economische gronden tegen deze aanbeveling.
De rol van de mijnbouw in het energieverbruik
Met de groeiende interesse in Proof-of-Stake (PoS), hoopt Vasily Shpak op een lager energieverbruik van ons ecosysteem in de toekomst. Hij blijft echter vasthouden aan het belang van regulering van de sector:
Nevertheless, it is obvious that […] in one way or another, they will consume energy, it is a technological activity. Ons standpunt hier is duidelijk: mijnbouw moet worden erkend, gereguleerd en geïntegreerd in de industriële activiteit. “
Het stroomverbruik van de mijnbouw is een realiteit, maar moet in zijn totaliteit worden beschouwd.
Om concurrerende productiekosten te bereiken, zijn mijnwerkers geneigd om productie-inefficiënties in hun voordeel te gebruiken. Dit betekent dat wanneer een hydro-elektrische stuwdam te veel elektriciteit produceert in verhouding tot de plaatselijke vraag, een mijnwerker er bijvoorbeeld voor kan kiezen naar de regio te verhuizen om te profiteren van goedkopere elektriciteit.
Door de overdimensionering van de productie-uitrusting om aan de piekvraag te voldoen, komen dergelijke gelegenheden vaak voor en maken de mijnwerkers mobiel naar gelang van het seizoen. Waar mijnbouw met een selectieve visie een energieput was, wordt zij nu een instrument om verspilling tegen te gaan.
Met andere woorden, er is geen bewijs dat de industriële mijnbouw de benodigde elektriciteit verbruikt ten koste van andere strategische sectoren, in tegenstelling tot wat in Rusland of elders in de wereld zou kunnen worden gesuggereerd.
