Aan de zijlijn van de Hiroshima G7 maakte Joe Biden enkele onthutsende opmerkingen over cryptocurrencies, waardoor een amalgaam ontstaat met de Amerikaanse schuld. We plaatsen deze quote in context en maken de balans op van de gespannen situatie van de schuld van de Amerikaanse overheid.
Joe Biden wijst met de vinger naar “cryptohandelaren”
Tijdens een toespraak op zondag aan de zijlijn van de Hiroshima G7 sprak Joe Biden, de president van de Verenigde Staten, een zin uit die vraagtekens zette bij het ecosysteem van cryptocurrency’s:
“En ik ga niet akkoord met een deal die rijke belastingfraudeurs en cryptohandelaars beschermt, terwijl voedselhulp in gevaar komt voor bijna honderd, pardon, bijna een miljoen Amerikanen.”
Wat hebben cryptocurrencies met dit alles te maken?
Amalgamatie en drogredenen zijn wijdverspreide middelen in de politiek: de spreker legt een feit of element bloot dat geen verband houdt met het onderwerp van zijn toespraak en spint het zo dat het causaliteit aantoont.
Feit is dat in dit geval de handelaren in cryptocurrency absoluut niets te maken hebben met de behoefte van sommige Amerikanen aan voedselhulp, en nog minder met de Amerikaanse schuld. Over schuld gesproken, die stijgt al 40 jaar bijna exponentieel in het land.
De grafiek hieronder toont een stijging van ongeveer 40% over de afgelopen 25 jaar, alleen al sinds de Covid-19 pandemie, waardoor de huidige waarde van de schuld op bijna 31.458 miljard dollar komt. En met reden: de eenheid die hier wordt gebruikt is niet de dollar, maar de miljoen dollar:
Amerikaanse staatsschuld in miljoenen dollars
Het is daarom gepast om vraagtekens te zetten bij de relevantie van het in verband brengen van cryptocurrencies met een dergelijk onderwerp. Dit getuigt van het standpunt van de Amerikaanse overheid over digitale activa.
Met betrekking tot deze schuld, als er geen akkoord wordt bereikt voor 1 juni, zouden de Verenigde Staten theoretisch in gebreke kunnen blijven, een eventualiteit waarvoor Joe Biden probeerde geruststellend te zijn:
“Amerika is nog nooit in gebreke gebleven, is nog nooit in gebreke gebleven met zijn schuld en dat zal ook nooit gebeuren.”
In feite is het enige wat het Congres hoeft te doen het schuldplafond jaar na jaar te verhogen, zoals de norm is geworden, waardoor de regering bijna onbeperkte hoeveelheden geld kan lenen.
